Mijn verhaal – Ik ben tijdens mijn hele bodybuildingcarrière het slachtoffer geweest van verwondingen, zowel fysiek als mentaal. Ik heb geleerd pijn onder ogen te zien en te omarmen en de kracht van lichaam en geest te gebruiken om vooruit te gaan en uit te kijken naar de volgende training. Oké… sorry daarvoor. Toen ik ongeveer 18 jaar oud was, had ik een cilindrische metalen gietijzeren gietijzeren koekenpan tussen mijn schouderbladen. Ja… ik was erg jong, rond de 18, en had geen idee dat de wereld die dag zou vergaan. Ik werkte in het bedrijf van mijn vader en was onbeschermd door de gietijzeren braadpan dat het feit dat mijn hele schouder in een houtskoolgrijze kleur was verbrand door de gietijzeren braadpan.
Na vele maanden van herstel en rust was mijn schouder hersteld en had ik mijn winst weer terug. Ik heb echter wel een Trail of Pain-incident gehad dat behoorlijk pijnlijk was. Ik besloot uiteindelijk dat als ik door wilde gaan met mijn forceren om in vorm te komen, ik maar beter van deze gietijzeren gietijzeren pan af kon komen!!
Het wegwerken van de gietijzeren braadpan was niet eenvoudig! Het lijkt misschien alsof het is wat je zou doen, maar dit zou eigenlijk erger zijn! Voor mij moet er een traan uit het stopcontact komen om de reparatie te laten slagen. Hier drukt de geest, de geest en de kracht van het lichaam het bot op zijn plaats en sluit de ruimte eromheen. DIT IS DE op maat gemaakte meedogenloosheid, goed op alle gebieden van het leven, maar specifiek in de vechtsporten !!
De gietijzeren braadpan werd voorzichtig op de grond gezet en er werd een laars op gezet en toen werd mijn hele schouder gesloten om het pijngenezingsproces te beginnen. Ik leed aan pijn en met de intensiteit van de leeftijd en de wetenschap dat het gips nog steeds op mijn schouder zat, dus dat was de reden waarom mijn borst pijnlijk was. Ik werd geopereerd en ging onder en er werden enkele schroeven in mijn schouderkom gestoken. Dit was een ernstig voorbeeld van het naar beneden slepen van de structuren en het veroorzaken van intense bloedingen onder de hechtingen, het dunne verband dat om het gewricht was gewikkeld.
Een onderdeel van de operatie was het dichtschroeien van de gemigreerde traan die omhoog drukte onder de hechtingen in de pees die de twee botten van de schouderkom verbindt. Het duurde enkele weken voordat de pees genezen was, terwijl het andere deel van de operatie de eigenlijke reparatie was.
De voorgeschreven rondes van drie weken werden gevolgd door nog eens drie weken afwisselende lichaamsbeweging op afwisselende dagen. Ik deed dit drie weken voordat ik begon te zwemmen en plyometrie te doen. Ik bleef deze dingen doen omdat ik echt pijn had in verschillende delen van mijn schouder. De blessure werd gedurende enkele maanden steeds erger en erger en ik kon mijn jumping squat niet afmaken omdat ik botsporen had. Ik paste een van de bewegingen aan en bleef het doen, wat mijn spieren geleidelijk aan werkte, maar ik had nog steeds pijn.
Uiteindelijk kon ik niet verder met de oefeningen en kreeg ik ontstekingsremmende medicijnen voorgeschreven. Ik voelde veel druk in mijn schouder en rond het begin van het jaar was het erg pijnlijk door de oefeningen. Ik had het gevoel dat ik helemaal moest stoppen met het doen van de oefeningen omdat het dagelijkse rekken van kracht werd en ik moeite kreeg met slapen en mijn energieniveau ver naar beneden was. Toen ik volledig wakker werd, merkte ik dat ik een knagend gevoel had dat er iets niet klopte en dat er meer ging gebeuren.
Het gestel in vechtsporten heeft een grondig negatief effect op de prestaties en ik wist dat ik niet zo snel of zo ver zou kunnen gaan als vroeger.
Ik was in staat om een nieuwe techniek te leren waarmee ik sommige oefeningen net als voorheen kon doen, maar een paar keer voelde ik me gespannen en kon ik niet meer zo gemakkelijk en snel stromen als voorheen. Ik realiseerde me dat het niet de vechtsporten of het gebrek aan vaardigheden of inspanning in de vechtsporten waren die me tegenhielden. Het was een gebrek aan principes in de kunst dat me tegenhield.
Plaats als eerste een reactie